Gisteren was het tijd om nog eens op de koffie te gaan bij onze werkgever (BLOSO).
Er was veel volk aanwezig in de arena (het kantoor). Zowel bekende gezichten (topsportcoordinator William, BLOSO medewerker Wim Meiresonne en de BLOSO carriere begeleidster) als minder bekende gezichten (BLOSO voorzitter Paul Rowe en BOIC man Gert Van Looy).
Het was tijd om eens een evaluatie te maken van het afgelopen jaar. Zijn de doelstellingen die we in het begin van het jaar voorop gesteld hadden behaald? Waar zijn er dingen fout gelopen, en zijn er oplossingen voor al die problemen?
Op de vraag of we onze doelstellingen gehaald hebben die we voorop gesteld hadden is het antwoord klaar en duidelijk NEEN.
Had er meer in gezeten? Als we hadden doorgewerkt zoals in 2009 en 2010 zou ik zeker meer het gevoel gehad hebben dat ik er alles uitgehaald heb wat erin zat. Of het eindresultaat beter zou zijn dat weet ik niet (en zal ik ook nooit weten)
Het zal toch pieken als ik volgend jaar in augustus twee boten zie deelnemen aan de spelen waarvan ik denk dat we er zeker mee hadden concurreren voor die laatste tickets.
Verklaringen voor het falen kunnen gevonden worde ten eerst bij onszelf en ten tweede bij de entourage.
Ten eerst ben ik de eerste om toe te geven dat ikzelf niet sterk genoeg ben en nooit sterk genoeg zal zijn om aansluiting te vinden bij te absolute wereldtop in het roeien. Met mijn ergometerscores kom ik waarschijnlijk in geen enkel ander land in de nationale ploeg. Gelukkig kan ik op het water de schade min of meer beperken. Moeder natuur had geen krachtpatser in gedachten toen ik in elkaar geknutseld werd. Gelukkig heb/had ik een ander competitief voordeel. Mijn mindere ergometerscores kan/kon ik compenseren met mijn gewicht die ik zonder problemen op 67,5 kg kon houden (Ik denk niet dat er veel van mijn soort rondliepen op het WK) en dus in de boot kan stappen met een "dikkertje" van 72,5 kg.
Heb ik dan een jaar boven mijn stand geleefd? Misschien wel !! Maar ik kan u wel vertellen dat ik er alles aan gedaan heb om mijn individueel niveau omhoog te brengen. Om 6u gaan lopen in de sneeuw, in de vrieskou (en in de zon ook natuurlijk) kilometers roeien in mijn skiff, elk pilletje die we verondersteld werden om te nemen genomen, zoveel mogelijk rusten ten koste van het sociaal leven en er bovenal in blijven geloven dat het wel goed zou komen.
Het celibataire leven kan ik vanaf heden aan anderen overlaten.
Ten tweede zijn we(ik) soms te radicaal geweest in onze drang naar verandering. Het kind met het badwater weggieten is meestal niet de beste oplossing. Jammer genoeg beseft een mens dat maar als het te laat is.
Naast onze (mijn) eigen fouten speelt er natuurlijk ook nog een andere factor een rol in het eindresultaat. De begeleiding/entourage. Dit jaar wist iemand mij te zeggen dat je niet kwaad kunt/mag zijn op mensen die hun best doen maar de capaciteiten niet hebben om iets te doen.
Wel ik kan je zeggen dat veel mensen heel hard hun best doen maar... Kwaad kan en mag ik dus niet zijn.
Toch zijn er dit jaar dingen gebeurt en mij ter ore gekomen waarvan ik dacht :" hoe is dit in godsnaam mogelijk".
In het gesprek van gisteren werd mij ook gevraagd of ik een oplossing had om de problemen binnen het belgisch roeien op te lossen. Mijn antwoord: iedereen buitenstampen!! Tabula rasa. Natuurlijk makkelijk gezegd maar er zijn geen alternatieven en dus blijft alles draaien zoals het is : vierkant!! Ook ik kan niet meteen een kant en klare oplossing geven voor de malaise.
Veel top(contract)roeiers zullen er niet meer overschieten volgend jaar! Bij de roeiers is de tabula rasa strategie ondertussen wel van toepassing. Die mannen van BLOSO hebben ook economie gestudeerd en weten ook dat je moet investeren in dingen die in de toekomst iets zullen opbrengen. In Belgie wordt er ieder jaar met nieuwe ambitieuze plannen op de proppen gekomen en na 1 jaar wordt alles alweer begraven omdat het op niks trok of omdat de roeiers er geen zin meer in hebben. Het geld van BLOSO wordt dus ieder jaar gewoon weggesmeten. Dus ik kan het wel begrijpen dat ze de geldkraan dichtdraaien. Iedereen staat weer mooi met zijn voeten op de grond (of op de arbeidsmarkt).
Mischien is dit ook het moment om op andere niveaus eens goed te gaan nadenken en beseffen dat het huilen is met de pet op. Als er niet snel een strak beleid komt waar iedereen ééndrachtig aan hetzelfde zeel trekt dan belooft de toekomst van het belgisch roeien er niet bepaald rooskleurig uit te zien.
Hopelijk kan Tim Maeyens in 2012 nog een keer de meubels redden.
Ik ben waarschijnlijk niet de eerste die hierover klaagt en zal waarschijnlijk ook niet de laatste zijn. De laatste jaren is er niet echt veel veranderd dus ik heb er weinig hoop op dat er ook in de toekomst grote wijzigingen zullen plaatsvinden!!
Bij deze zijn we stillaan echt aan het einde van de blog gekomen.
Morgen of overmorgen geef ik jullie allemaal nog een tip om alle miserie te vergeten en in schoonheid af te ronden.
cioa
Geen opmerkingen:
Een reactie posten