Ik heb mijn toevlucht gezocht tot een droge plek waar de koers mooi in beeld wordt gebracht. De zetel is dus de place to be.
Daarnet heb ik mijn sessie op de rollen tot een goed einde gebracht. De coup de pedale was formidastisch. Minstens 5km per uur sneller dan wat ik normaal doe. Had die velo niet vast gestaan ik was door de houten wand gereden. Ik kan dus stellen dat ik volledig gerecupereerd ben en mezelf klaar acht om een laatste intensieve traininsperiode aan te vatten.
De getallen die deze ochtend op het schermpje van de dyno verschenen waren ook al iets meer hoop gevend dan eerder deze week.
Ondertussen zijn de -23 jarigen nog maar een week verwijderd van hun hoogtepunt van het jaar. Volgende week gaat het Wereldkampioenschap -23 jarigen van start in Amsterdam. Ik heb zelf ook het geluk gehad om vier keer te kunnen deelnemen aan het WK-23. In 2006 en 2007 zat ik in vierkoppel. Het jaar 2008 bemande ik samen met Ruben, Arne en Karel de lichte vier zonder die buiten ieders verwachting de finale haalde. In 2009 nam ik deel in skiff.
Het skiff avontuur in 2009 was volgens mij de beste investering die ik ooit gedaan heb in mijn "roeicarriere". Mijn prestaties in de skiff voor 2009 waren niet van het niveau waarvan je zegt: "die gaat potten breken op het wereldkampioenschap". Maar mede omdat er geen andere lichte -23 jarigen beschikbaar waren besloot ik het er toch op te wagen.
Ik denk niet dat er veel mensen waren die geloofden in mijn missie. Ikzelf achtte de kans ook niet echt heel groot in maar het weinige geloof in mij van anderen zorgde voor een grote motivatie. Het werd dus een gans jaar in skiff roeien.
Ik stelde me vooraf wel al eens de vraag wat die Tim Maeyens zo plezant vind aan dag in dag uit in skiff roeien. Wel dat jaar heb ik het leren apprecieren om in skiff te roeien. De eenzaamheid en de rust. Nooit geen miserie met ploeggenoten op wie je moet wachten of die je staan op te jagen.
In het begin van het jaren waren mijn scores op training behoorlijk maar op wedstrijden was het nog niet echt je dat.
Ik mocht deelnemen aan de regatta in Essen (waar er behoorlijk internationaal gezelschap is en de resultaten op die wedstrijd worden mede gebruikt om boten al dan niet te selecteren voor het WK-23) op 1 voorwaarde (en waarschijnlijk ook de hoofdreden waarom ik mee mocht). Die voorwaarde was dat ik reserve zou zijn voor de lichte vier zonder (senior A). Ik stemde toe en mocht mij dus gaan meten met andere collegas in skiff.
Het waren zware omstandigheden in Essen (volle bak tegenwind en hoge golven). De zaterdag werd ik met enkele tienden uitgschift. Het vermoeden dat ik geen wereldkampioen in skiff zou worden werd daar dus bevestigd. Om één of andere bizarre reden gaf de persoon die juist voor mij was forfait voor de finale en mocht ik zijn plaats in nemen. Ik werd 6 (van de 8) op een 3 tal seconden van de bronzen medaille winnaar van 2008. Ik kon dus toch een beetje in skiff roeien. De zondag werd ik 4e. Tegen de verwachtingen in vielen mijn resultaten dus toch behoorlijk mee.
Na nog een succesvolle passage op de Holland beker (enkele weken later) mocht ik officieel deelnemen aan het WK in skiff. Mijn opzet was geslaagd. Bewijzen dat ik goed genoeg was om naar het WK te mogen.
Het WK zelf was niet echt een succes te noemen. Integendeel. Het was een ramp. Ik legde beslag op een roemloze 20e plaats. Er is dus geen topskiffeur aan mij verloren gegaan.
MAAR door een gans jaar in skiff te trainen heb ik (denk ik) gigantisch veel progressie gemaakt en ik heb me kostelijk geamuseerd in mijn skiff. Tot zover dus het verhaal van mijn skiff avontuur.
Morgen nog een laatste volledige rustdag en dan zijn we weer klaar om maandag van katoen te geven.
cioa
Geen opmerkingen:
Een reactie posten